Eduardo Míguez: vaise dar transparencia e que o prezo da lonxa chegue ao cliente
EDUARDO MÍGUEZ: «NON É LÓXICO QUE TI VENDAS A 3 E O SÚPER A 17, E QUE TI VENDAS A 10 E O SÚPER A 17»
O director de Puerto de Celeiro asegura que vai dar transparencia e que o prezo da lonxa chegue ao cliente
Comunicar mellor erradicando trolas e falsas crenzas, dixitalizar o sector do mar e asegurar o relevo xeracional son as tarefas máis urxentes que ten que abordar a orixe da cadea de produtos mariños. E, dende logo, aproveitar as oportunidades que trouxo a pandemia de coronavirus.
—Parece que sopra o vento a favor do consumo de produtos do mar. Que ola hai que aproveitar?
—Que é un produto saudable e san, e que é unha proteína necesaria e beneficiosa. E hai que comunicarllo á xente, que a veces está confundida por falsidades ou medias verdades. Nós xa lle pedíramos ao Ministerio de Pesca que formase un grupo de resposta a posibles crises alimentarias ou trolas que xorden. Íase a facer no Nadal de antes da pandemia, pero quedou en veremos e non se fixo nada. Agora estámolo facendo dende AECOC, recompilando todas as cuestións espiñosas nunha especie de decálogo, unhas frases fáciles de entender aclarando as cousas. Cousas como ‘non é bo comer algunhas especies porque teñen mercurio’. Non podes comer 25 quilos, pero non pasa nada por comelos regularmente. Ou ‘hai que conxelar sempre o peixe polo tema dos parasitos’. Mentira. Se o evisceras ben, limpas e cociñas á maneira tradicional non o tes que conxelar. Parece mentira, pero en zonas de mar a xente cre que hai que conxelar a pescada. Como podemos seguir pensando semellante aberración. Tela que conxelar se a vas comer crúa. Aparte está o outro traballo, o de limpar a bordo, eviscerar, formar ás tripulacións…
—E como facerse oír entre tantos ataques? Que si o marraxo está sobreexplotado, que si o arrastre é malo…
—Sempre digo que non hai artes malas, senón mal uso das artes. Pode haber un pincheiro que actúe de maneira regular e un volanteiro que traballe ben, e ao revés. Ti o que tes que facer é pescar cota que tes —hai tempo que se acabou a pesca olímpica—, non entrar en zonas que non debes… A nós, cando nos dixeron hai uns anos que cabía a posibilidade de poñer cámaras e observadores a bordo, ofrecémonos voluntarios. Estamos no 2021 e temos que ter unha flota profesional, que pesque o que ten autorizado a pescar. O importante non é coller moita cantidade, senón tratar de valorizar o peixe, traelo ben e, se o podes diferenciar de outro, mellor. E aí todo o traballo que está facendo Puerto de Celeiro, con certificacións de calidade, de sostibilidade, mellora de eviscerado… É verdade que ás veces os armadores frústranse, porque non teñen a sensación de que iso se traduza nun maior prezo ao produtor e de aí esta revolución que estamos intentando facer co tema da dixitalización, hai que trasladar a información ata consumidor final, que todo o mundo poda ter acceso a ela, sexa dende Cuenca ou Albacete. Estivemos traballando con Carrefour no tema de blockchain, xente que con un código QR e o teléfono pode saber de onde ven o peixe, cando se subastou, etcétera. É dicir, dando transparencia porque estamos na época da transparencia e a xente nova, ao mellor non sabe preparar o peixe e non sabe comelo, pero é moitísimo máis susceptible a temas de sostibilidade, plásticos, veganismo… aínda que tamén hai moita moda e bobada polo medio. Con aquel que ten claro que non quere nada que proveña dun animal, non tes nada que facer, pero con aqueles que nin saben por que o fan, haberalle que explicar que é necesario comer proteína de peixe, de carne, verdura.., ter unha dieta variada e saudable.
—Cre nesa conspiración da proteína vexetal que trata de gañar a eses consumidores de peixe e carne con produto artificial derivado de células nai ou vexetais e cereais?
—España sempre vai máis retrasada nese sentido, pero si que é perigoso, porque agora todos os movementos que hai no mundo se trasladan de unha forma moi rápida e exponencial. A hamburguesa americana tardou case unha década en vir a Europa. Agora o que pasa en China, en Estados Unidos ou non sei onde ao mes seguinte xa se empeza a probar nos outros mercados. Paréceme perigoso cando menos, porque unha cousa é que chegue un momento en que a proteína de peixe non sexa necesaria para alimentar ao mundo e entón si me parecería ben que se utilizasen todos os recursos necesarios, incluso as impresoras 3D, pero iso é ficticio, non se vai alimentar a África con produtos impresos en 3D. Iso é unha utopía.
Paréceme perigoso levar á xente cara unha dieta artificial que, non son nutricionista, pero poñería en corentena iso de alimentarme con chuletóns que saen de impresoras de 3D. Enganaranme co sabor para para que o pense, pero en realidade é que non estou comendo un chuletón.
—A pandemia volteou á tendencia negativa do consumo de peixe nos fogares. Cre que é unha tendencia que se vai consolidar?
—Creo que é unha oportunidade e hai que aproveitala. Coa pandemia, a xente empezou a consumir produtos que nunca comera na casa, só en restaurantes e hai que tratar de consolidar esa tendencia, como tamén a da venda online. Non hai mellor ingrediente que a fame, que agudiza o inxenio. Cando te ves metido na casa, con medo a ir ao supermercado, empezas a wasapear co peixeiro, así foi que un montón de xente empezou a mercar produtos do mar de forma semionline… e de aí xurdiron acordos das peixerías con empresas de mensaxería, como Glovo…
—É de supor que nese sentido vai a revolución que prepara Puerto de Celeiro nas subhastas.
—Iso e máis todo o traballo que estamos facendo con certificacións de calidade, de sostibilidade, mellora de eviscerado… É verdade que ás veces os armadores frústranse, porque non teñen a sensación de que iso se traduza nun maior prezo ao produtor e de aí esta revolución que estamos intentando facer co tema da dixitalización, hai que trasladar a información ata consumidor final, que todo o mundo poda ter acceso a ela, sexa dende Cuenca ou Albacete. Estivemos traballando con Carrefour no tema de blockchain, xente que con un código QR e o teléfono pode saber de onde ven o peixe, cando se subhastou, etcétera. É dicir, dando transparencia porque estamos na época da transparencia e a xente nova, ao mellor non sabe preparar o peixe e non sabe comelo, pero é moitísimo máis susceptible a temas de sostibilidade, plásticos, veganismo…
—En que consiste ese proxecto das subhastas virtuais á carta?
—Ten dúas patas. Por un lado, búscase un aprovisionamento diferente, que todos os intermediarios, compradores, peixerías, todos poidan saber que peixe hai en cada barco en cada momento e que tipo de peixe trae para poder facer ofertas. A outra é unha tenda online para restaurantes e tamén para os fogares. Somos moi partidarios de trasladar o que pasa nas lonxas á casa, ao prezo final e que se trasladen de forma vertical os custes e prezos. Non pode haber esa burbulla no medio e que ti esteas vendendo a 5 euros e o súper a 17; que ti vendas a 3, e o súper a 17, e que vendas a 10, e siga a 17. Non é lóxico. Queremos que esa variación de prezo que hai na lonxa a note o consumidor. Tamén hai unha revolución nas comunicacións cos propios armadores, que agora dispoñen de unha aplicación, dunha App, onde reciben as notificacións, coñecer o seu consumo de cotas, en que zona poden o non pescar segundo que especie, anotar o barco para a terna de venda e outras xestións que antes tiñan que facer por teléfono ou de forma presencial.
—Co das subhastas virtuais, non se van topar co rexeitamento dos intermediarios?
—Xa sei que vai ser a primeira reacción, pero o sistema non está pensado para eliminar a ninguén, senón para que todo o mundo se dea conta de que se hai que poñer as pilas porque os sistemas tradicionais están en risco. Isto chegou para revolucionar e quedarse, non podemos dicir sempre se fixo así. Si, sempre se fixo así ata que non se fai. Non é excluír a ninguén. Cando no medio da pandemia chegamos a un acordo con Carrefour para ter prezos estables e mínimos, aínda comprando en lonxa, á semana seguinte se sumaron outras cadeas de distribución. Hai que poñer un prezo mínimo, facer ofertas… e comer peixe a un prezo razoable. Non pode ser que uns estean gañando cartos e o do barco arruinándose.
—Notouse mellora con ese pacto?
—O ano pasado levábamos sufrindo prezos medios de un euro, un euro e medio en lonxa pola pescada do pincho. Foi cando saíu o de Carrefour e como ti aseguras cantidades para un determinado produtor a un prezo determinado, a competencia espertou e as medias empezaron a subir, non polas nubes, pero razoables. Non se trata de que ninguén se faga rico, senón de que ninguén se arruíne.
—Houbo tamén un aumento das compras de conxelado e do xa limpo. Como pode afectar iso?
—Estase facendo máis distribución de peixe non enteiro xa dende as lonxas. A xente xa non quere pescadas ou peixes enteiros, quere que lle chegue limpo e listo para cociñar, porque a verdade que é todos imos xustos de tempo, que non temos idea de limpar o peixe, non temos espazo adecuados para facelo É unha oportunidade porque ademais sacas de diante todo o tema de parasitos, porque os filetes van limpos.
—Que ameazas poden truncar o bo rumbo dos produtos do mar?
—Pois non ten nada que ver con alertas ou tendencias. O problema máis grave que temos é a falta de relevo xeracional. Formar patróns, motoristas e demais titulados é importantísimo e asi llo trasladamos a todas as instancias. Hai que axilitar todo o meta da formación. Non podes poñer trabas para que un mariñeiro poida ir ao mar. E eliminar as diferenzas por comunidades autónomas. Se queres facer o curso de mariñeiro pescador en Galicia tes que pagar 40 euros, en Asturias son 20. Non é normal. Tamén estamos solicitando que, así como se fixo con mariñeiros estranxeiros, que se homologuen as titulacións de motoristas de Polonia, Bulgaria ou outros países nos que hai ampla tradición nesas profesións. Se poden exercer aquí médicos por que non motoristas, cando non hai. Ademais, estamos traballando coa Consellería de Educación para facer ciclos de FP no María Sarmiento para formar motoristas e patróns, porque quizá si hai oferta formativa na localidade pode aumentar o interese.
A. Buíncas
Fotografía: Pepa Losada
